Verdwijnen in de tuin
Karin Voogd
In de vijver leeft een monsterachtig waterbeest dat, hoewel het maar heel klein is, de enorme larve van een libelle kan wurgen. Sigrun heeft de vijver net aangelegd en hoe dat beest erin is gekomen is een raadsel en het is ook niet zeker of ze het er al heeft uitgevist. Er is nu weer een nieuwe larve.
We gaan thee drinken en ik krijg de opdracht om kruiden daarvoor te plukken. Venkel herken ik nog wel en als ik eraan ruik ook munt en salie, verder is het nog onbekend terrein voor mij . Ik volg Sigrun als ze door haar het groen waadt om blaadjes te verzamelen voor de sla. Dit is allemaal voorbereiding voor wanneer ik in de zomer op haar tuin ga passen en op die van haar dochter. Ik mag oogsten, maar er kan ook een bittere courgette tussen zitten en die zijn giftig; Bramenslierten die je wel weg zou willen knippen moet je laten leven want ze geven de bramen voor het volgend jaar.
Mijn tijd op de tuin is aangebroken. Het zindert van de hitte. Na onze fietstocht door de polder waarbij Martin mij aanwees hoe ver de plantages in Suriname strekten- tot de einder- strijken we neer op de tuin. Hij is verbaasd: na al die jaren Rotterdam nooit geweten dat dit bestaat. “Het lijkt wel Suriname!’. Ik voel me trots dat wij in dit aangeharkte Nederland toch in staat zijn om een paar vierkante meter wildernis te laten ontstaan.
Opeens worden de dagen al korter. Yvonne mijn huisgenote komt uitrusten na haar vakantie in Duitsland waarin ze helemaal niet heeft kunnen ontstressen. Een paar nachten op de tuin doen het wonder van ontspannen wel.
Ik heb de tuin zo’n twintig jaar geleden zien opgroeien tegelijkertijd met het groot worden van onze kinderen. Er was toen nog een leeg speelveld waar inmiddels ook terreinen zijn gemaakt en waar we tijdens het Sintjan feest hand in hand over het vuur sprongen. Mijn zonen die altijd naar buiten moesten vervoerde ik soms dagelijks op de fiets vanuit mijn huis in Middelland richting de tuin van mijn vriendin. Zij komen inmiddels volwassen en geïnteresseerd in duurzame voedselproductie en koken met producten uit de streek op de laatste middag in augustus. Ze durven van alles te plukken en raken niet uitgepraat over hun groene toekomstdromen. Het lijkt hier onder de geurende vijgenboom allemaal haalbaar.
Als Sigrun terug is gaan we het huisje verven van haar dochter, met verf die lang meegaat en die liefst ook weinig schade aanbrengt. Er komen ook prachtige nieuwe ramen in. Wanneer het af is lijkt het huis te verdwijnen in het donkere groen. Ik realiseer me hoeveel tijd en geld en vooral hoeveel liefde en aandacht het kost om zo onzichtbaar te worden in de natuur.
Rotterdam dec 2020
Karin Voogd is kunstenaar en leeft in Rotterdam West, zij komt al sinds 20 jaar met en zonder haar kinderen naar SNV oa bij Sigrun Lobst (tuin 442) en haar familie