Categorie: Nieuws

Anton is de eigenaar van Knetter Kleding op de Nieuwe Binnenweg en woont op het Weena in een appartement met een balkon. Op een vrije dag of na zijn werk komt hij graag naar de tuin van zijn vrienden op SNV. De verwondering blijft bijzonder, dat je midden in de stad meteen in de natuur zit. Heel anders dan in een stadspark op een bankje zitten. “Zelfs nu in de winter kom je aanfietsen en heb je het gevoel dat je middenin de natuur bent. Ik heb wel eens nagedacht over een tuin, maar dat betekent extra bezit en extra werk.”

Al 5 jaar lang zorgt Anton tijdens vakanties voor de planten en gebruikt de tuin als rustpunt. Hij vindt het heerlijk om er een boek te lezen. Veel van zijn klanten hebben ook een plek als dit midden in de stad. Zeker nu met Corona vertellen klanten in de winkel hoe geweldig het is om een tuin te hebben; de lockdown wordt als minder heftig ervaren. Zelf heeft hij de tuin achter de winkel in orde gemaakt omdat ze ook behoefte hebben aan buitenlucht.

Anton begrijpt niet dat de Gemeente Rotterdam overweegt deze tuinen op te offeren voor voetbalvelden. Er zijn genoeg plekken in de directe omgeving, misschien moeten spelers iets verder fietsen maar dat is alleen maar gezond. Er zijn ook clubs die hun velden niet de hele week gebruiken, laten ze samen van dezelfde velden gebruikmaken. Die samenwerking kan volgens hem ook de diversiteit bevorderen.

Sinds zijn vrienden de tuin hier hebben, komt hij nooit meer in de tuin bij hun huis. Hier is het zoveel prettiger en rustiger. Het is onbegrijpelijk dat er in de politiek geen goed besef is van wat een volkstuin betekent voor moderne mensen, wat een verrijking het is voor hun levens. “Waarom moet je eerst iets vernietigen voor veel geld, om vervolgens voor veel geld iets nieuws voor elkaar te krijgen, waar veel mensen bovendien niet op zitten te wachten en heel ongelukkig van worden. Je zou haast een politieke partij beginnen, maar dat slokt weer al je tijd op.”

Foto: © Mark Engelen

Hans en Jeroen hebben elkaar online leren kennen en een van de eerste foto’s die Hans liet zien was van de tuin. Jeroen: “Het is niet echt een versiermiddel, een foto van een moestuin! Tijdens een date heeft Hans mij meegenomen naar de tuin. Nooit gedacht dat ik 9 jaar later zo verknocht zou zijn aan de tuin.” 

Samen met poes ZsaZsa bewonen ze een appartement zonder balkon in het centrum. Hans is vanuit de Gezondheidsraad gedetacheerd bij het RIVM voor het nationale vaccinatieprogramma. Jeroen is grafisch vormgever en houdt zich bezig met Zen boeddhisme. “Zomers mediteren we vaak met onze wekelijkse groep op de tuin. Het is eigenlijk een klein tempeltje in het groen.” 

Via zijn zus kreeg Hans in 2002 de tuin aangeboden. De nette tuin die hij wilde, hebben ze laten varen, het is steeds wilder geworden. “We noemen het tegenwoordig een ecologische tuin. De laatste twintig jaar heb ik het complex ecologischer zien worden. Die esdoorn daar, dat is een soort verticale wereld waar veel vogels in wonen. Meer laten gaan, meer aan het toeval overlaten, kijken en meebewegen hoe de natuur het zelf oplost. We hebben geen strakke tuin, wél hebben we diertjes.” 

Slapen op SNV noemen ze een hoogtepunt: de stilte, deur open, het geluid van uilen. “We hebben bijzondere vogels hier: ijsvogels en de groene specht. Dat zegt iets over de kwaliteit van het gebied. Een ara die soms uit de dierentuin ontsnapt, een ibis, de neushoornvogel of zo’n grote Amazone vlinder die ineens voorbij fladdert.”

De natuur, de mensen en het ongeregelde maakt dat ze zich hier 100% thuisvoelen. “Hier tref je mensen die je normaal niet tegenkomt, 20 nationaliteiten van alle lagen gaan hier zij aan zij. Dat worstelen met plantjes is voor iedereen precies hetzelfde. De status valt hier gewoon weg. Er zijn complexen met veel pesticiden en regels, waar niets mag. Door al die verschillende bloedgroepen komen we er gewoon niet uit om allemaal regeltjes te handhaven. Het is een smeltkroes.”

Foto: © Mark Engelen

Alma en Henk zijn bevriend met SNV-tuinders Eefje en Lou. Ze wonen in Barendrecht en hebben zelf ook een mooie tuin. “Als je niet zou weten hoe oud het complex is, zou je dat kunnen zien aan al die prachtige, oude bomen”, zegt Alma.

Alma vindt dat families, die op een bovenhuis zonder buitenruimte wonen, dit echt nodig  hebben. “Hoe bedenk je het dit weg te doen!” Ze vindt dat kinderen tuinen als deze ook nodig hebben om ze te laten zien waar het eten vandaan komt, om te weten dat tomaten aan een struik groeien, kersen aan een boom  en dat bieten en aardappels onder de grond groeien. Vroeger hadden Alma en Henk, net zoals veel kinderen een schooltuintje. Je mocht dan je naam in sterrenkers zaaien en dan was het heel spannend of dat ook inderdaad lukte en je je naam kon lezen.

Alma denkt dat we als SNV meer moeten doen dan het complex openstellen; ze denkt aan programma’s aanbieden aan volwassenen en jeugd. “Je kan jongeren, kinderen hierheen halen en uitleggen hoe alles groeit en ze laten meewerken in de tuin. In het clubhuis kan je heel wat kinderen kwijt, dus je zou samen met scholen plannen kunnen maken. Misschien zijn er tuinders die een educatief programma kunnen opstellen en uitvoeren.”

Henk zegt tenslotte: “De gemeente moet dit complex als voorbeeld zien om aan te tonen hoe je kan vergroenen.”

Nu te zien!

Via haar bovenburen kwam ze op SNV. Adrianne en haar man Will ontdekten een wereld die ze in Australië, het land waar ze beiden opgroeiden, helemaal niet kende; de volkstuin. Ze waren direct verliefd.

Adrianne is architect en heeft een drukke baan. De tuin staat voor haar dan ook voor stressreductie. Het is heel belangrijk voor haar om uit je gedachten te komen, een soort meditatie. Soms als ze bezig is in de tuin, stopt ze niet en gaat door tot na het donker. Haar familie weet dat, ze lacht. “De kinderen zijn gewend om niet op tijd te eten.” De tuin zorgde ervoor dat ze het huis kon ontvluchten, en tijd had voor zichzelf. De kinderen kunnen zichzelf er goed vermaken, zelfstandig spelen, rond fietsen, vrienden maken en logeerpartijtjes.

Ze herinnert zich de eerste nacht die ze op de tuin doorbrachten, op luchtbedden die lek waren. Er kwam water binnen door gebrek aan dakgoten, het stormde, maar het was een fantastische nacht, met bliksem en donder. ‘De kinderen vonden het geweldig spannend, die zijn vanaf toen verliefd geworden op die rauwe en onverwachte natuur. “Mijn dochter bestempelt zich door de tuin, nu als natuurmens”.

Adrianne maakt graag gebruik van de gemeenschap op de tuin en heeft er interessante mensen leren kennen die geen architect, muzikant of van school zijn. Het is een brede sociale kring geworden die belangrijk voor haar is. “Toen ik zonder familie en vrienden naar Nederland kwam op mijn dertigste, miste ik hen.” Het is belangrijk om dit soort plekken, waar je gratis of met weinig middelen makkelijk in contact kan komen met anderen, te behouden.

Foto: © Mark Engelen